
Από το καφέ Παυσίλυπον, στον Άγιο Φίλιππο της Νίκαιας, στις 14 Φεβρουαρίου 2018, ορίζοντας το βλέμμα μου στο απέραντο της πόλης και της θάλασσας, η στιγμή γινόταν ποίηση.
Ο ουρανός, ντυμένος με πέπλο σύννεφων, άφηνε δειλά τις αχτίδες του ήλιου να χαϊδέψουν τα κτίρια, να σμίξουν με το απέραντο γαλάζιο του Σαρωνικού. Η πόλη απλωνόταν σαν αέναο κύμα από σπίτια, δρόμους και μνήμες, φτάνοντας ως την αγκαλιά της θάλασσας.
Κι εκεί που ο ορίζοντας έσμιγε με το γαλάζιο, τα βουνά, σαν σιωπηλοί φρουροί, στέκονταν να θυμίζουν πως η ομορφιά είναι πάντα εκεί – ακόμα και στις πιο απροσδόκητες γωνιές της πόλης, ακόμα και σε ένα απόγευμα που οι σκέψεις χορεύουν σαν τα σύννεφα στον άνεμο.
Ησυχία και μεγαλείο, μια στιγμή που αρκεί για να γεμίσει η ψυχή, να χαθώ στο φως και να ταξιδέψω πέρα από το σήμερα, σε όσα ονειρεύομαι να ζήσω.