Στη φωτογραφία μου, η νύχτα αγκαλιάζει το Μάτι της Αττικής με μια αίσθηση γαλήνης και νοσταλγίας. Το φωτισμένο μπλε της πισίνας, σαν μικρός ουρανός στη γη, καθρεφτίζει όνειρα που ποτέ δεν χάθηκαν. Τα απαλά φώτα, σαν αστέρια, λούζουν τον τόπο που αγάπησα, θυμίζοντας τις παιδικές μου στιγμές, τα βήματα και τις φωνές που αντηχούσαν εδώ.
Το απέραντο σκοτάδι της θάλασσας δίπλα, μυστηριώδες και βαθύ, φέρνει μαζί του την ηρεμία αλλά και τη δύναμη των αναμνήσεων. Κάθε γωνιά του τόπου φαίνεται να μου ψιθυρίζει ιστορίες που μόνο εγώ ξέρω, γεμάτες αγάπη και θαλπωρή.
Αυτή η εικόνα είναι ένας ύμνος στην επιστροφή, ένας ψίθυρος του παρελθόντος που συναντά το παρόν μου. Είναι η αγκαλιά του γνώριμου, το κάλεσμα του χρόνου να με κάνει να θυμηθώ και να αγαπήσω ακόμα πιο βαθιά τον τόπο που μεγάλωσα τα παιδικά μου χρόνια και που πάντα θα ζει μέσα μου.
Discover more from Μία Εικόνα Χίλιες Λέξεις
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
