Καθώς στεκόμουν εκεί, στις 12 Μαΐου 2024, και έβλεπα το μεγαλοπρεπές κρουαζιερόπλοιο να ετοιμάζεται για να απομακρυνθεί από το λιμάνι του Πειραιά, μια θάλασσα συναισθημάτων πλημμύρισε την ψυχή μου. Το βλέμμα μου καρφωμένο πάνω του, σαν να προσπαθούσα να κρατήσω την εικόνα του όσο πιο πολύ μπορούσα, ενώ αυτό ετοιμαζόταν να χαθεί αργά στο γαλάζιο ορίζοντα.
Μια γλυκιά νοσταλγία αναδυόταν από τα βάθη της καρδιάς μου, συνοδευόμενη από την αίσθηση της απώλειας, σαν να αποχωριζόμουν έναν παλιό φίλο που φεύγει για μια μεγάλη, άγνωστη περιπέτεια. Μα ταυτόχρονα, η εικόνα του πλοίου που ξεκινά το ταξίδι του γέννησε μέσα μου ένα αίσθημα ελπίδας και προσδοκίας, σαν να ήθελα να είμαι μέρος αυτής της περιπέτειας, να ταξιδέψω μαζί του σε μακρινούς, ονειρικούς προορισμούς, πέρα από τον ορίζοντα.
Η γαλήνη της θάλασσας σε συνδυασμό με τον ήχο των κυμάτων που αγκάλιαζαν το πλοίο, με έκανε να σκεφτώ την απεραντοσύνη του κόσμου και το πόσα πολλά παραμένουν ανεξερεύνητα. Ήταν σαν το πλοίο αυτό να κουβαλούσε μαζί του όχι μόνο ανθρώπους, αλλά και τα όνειρα και τις ελπίδες μου, να σαλπάρουν προς έναν άγνωστο, μα πανέμορφο προορισμό.
Έτσι, με ένα χαμόγελο, αποχαιρέτισα το υπέροχο πλοίο που με έκανε να αισθανθώ ζωντανός, γεμάτος περιέργεια και λαχτάρα για το άγνωστο, γνωρίζοντας ότι κάθε αποχώρηση είναι και μια υπόσχεση για μια νέα αρχή, για μια νέα περιπέτεια που με περιμένει.
Discover more from Μία Εικόνα Χίλιες Λέξεις
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
