Όταν αντίκρυσα το Κάστρο του Πλαταμώνα στις 10 Ιανουαρίου του 2005, η ψυχή μου τυλίχθηκε από τη μαγεία της ιστορίας που ξεπρόβαλλε μπροστά μου, σαν μια ζωντανή αφήγηση αιώνων. Οι πελώριες επάλξεις του, σμιλευμένες από πέτρα και χρόνο, μετέφεραν τη μαρτυρία της Φραγκοκρατίας, μιας εποχής όπου η ισχύς και η τιμή ήταν οι οδηγοί της ζωής. Κάθε πέτρα του κάστρου, βουβή και ταυτόχρονα ομιλούσα, διηγιόταν τα μυστικά της Μεσοβυζαντινής περιόδου, όταν αυτό το οχυρό ήταν η ασπίδα μιας πόλης που στεκόταν νοτιανατολικά του αιώνιου Όλυμπου.
Σαν να ξύπνησε μέσα μου μια αρχέγονη μνήμη, ξεχασμένη αλλά πάντα παρούσα, η θέα του κάστρου με ταξίδεψε σε εποχές που ποτέ δεν έζησα, αλλά πάντα γνώριζα. Ήταν σαν οι ψυχές των προγόνων να έπαιρναν ζωή, να περπατούσαν ξανά στις επάλξεις, κουβαλώντας τα όπλα και τις ανησυχίες τους, έτοιμοι να υπερασπιστούν τη γη τους. Σαν απόκοσμο άγγιγμα, οι μνήμες εκείνων των εποχών άγγιξαν την καρδιά μου, ξυπνώντας μια αίσθηση βαθιάς σύνδεσης με το παρελθόν.
Η ψύχρα του Ιανουαρίου ενέτεινε την αίσθηση της αιωνιότητας, κάνοντας το κάστρο να φαντάζει ακόμα πιο μεγαλοπρεπές, σαν να αντιστεκόταν στον χρόνο και τις καιρικές συνθήκες, κρατώντας ζωντανή τη φλόγα της ιστορίας. Καθώς κοιτούσα το κάστρο, το βλέμμα μου ανέβαινε προς τον Όλυμπο, και ένιωσα πως αυτό το αρχαίο οχυρό δεν ήταν απλώς ένας μάρτυρας της ιστορίας, αλλά ένας ζωντανός σύνδεσμος ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, ανάμεσα στον άνθρωπο και τους θεούς.
Η εμπειρία αυτή χαράχθηκε μέσα μου ως ένας ποιητικός διάλογος με την ιστορία, μια στιγμή όπου η καρδιά και το μυαλό ενώθηκαν σε έναν χορό μνήμης και συναισθημάτων. Το Κάστρο του Πλαταμώνα δεν είναι απλώς ένα φρούριο από πέτρα· είναι το σύμβολο της αντοχής και της αιώνιας σύνδεσης με τις ρίζες μας, που πάντα μας καλεί να θυμόμαστε ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε.
