Καθώς ο ήλιος αποχαιρετούσε τον ορίζοντα, το φως του διαπερνούσε απαλά τα σύννεφα και καθρεφτιζόταν σαν ασημένια κορδέλα στα ήρεμα νερά του Πειραιά. Το βλέμμα μου αιχμαλωτίστηκε από τη μοναχική βάρκα που αγκυροβολούσε, μικροσκοπική αλλά γεμάτη ιστορίες, με φόντο τα αχνά περιγράμματα των μακρινών βουνών. Οι σκιές της φύσης έπαιζαν με το φως, δημιουργώντας μια χορογραφία από αποχρώσεις του μπλε και του γκρι, ενώ ο χρόνος φάνηκε να σταματάει.
Μέσα σε αυτήν την εικόνα, ένιωσα μια βαθιά γαλήνη να με κατακλύζει. Η απεραντοσύνη της θάλασσας με έκανε να νιώσω μικρός, αλλά συγχρόνως τόσο συνδεδεμένος με το σύμπαν. Η μελαγχολία της δύσης συνοδεύτηκε από μια γλυκιά νοσταλγία, ενώ η μοναξιά της βάρκας αντικατοπτριζόταν μέσα μου, φέρνοντας μια αίσθηση απόλυτης ελευθερίας.
Η στιγμή αυτή, γεμάτη ομορφιά και εσωτερική ηρεμία, θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου, σαν ένας μυστικός ψίθυρος του δειλινού που μου υπενθυμίζει την ομορφιά της απλότητας.
Discover more from Μία Εικόνα Χίλιες Λέξεις
Subscribe to get the latest posts sent to your email.